تأمل پیرامون امر به‌ معروف و نهی از منکر و آسیب شناسی آن از منظر قرآن و حدیث

دکتر آقابابایی اظهار داشت: اساسا امر به معروف و نهی از منکر راه و روش پیامبران و صالحان است. واجبی بزرگ که به وسیله ی آن واجبات دیگر برپا داشته می شوند، راه ها ایمن می گردند، کسب و کارها حلال می شوند و مظلمه ها و حقوق مالی به صاحبانشان برمی گردند، زمین آباد می شود و بدون ظلم، حق از دشمنان گرفته می شود و کارها بسامان خواهد شد.

 عضو هیات علمی گروه معارف اسلامی دانشگاه در ادامه به آسیب شناسی این واجب الهی پرداخت که چرا با این همه اهمیت و نقش آفرین بودن این واجب، در زندگی بشری این دستور دینی جایگاه مناسبی ندارد؟ و افزود: در پاسخ به این سوال باید بپذیریم که در انجام این امر الهی دقت کافی نداشته ایم و با شیوه و روش درست که در شریعت مطرح شد، نپرداخته ایم؛ زیرا این دستور شرایطی دارد که اولا انجام دهنده این کار باید شناخت نسبت به معروف و منکر داشته باشد، دوما از طریق زبان به موعظه و تبیین معروف و منکر که آمیخته با حکمت و منطق باشد بپردازد و از نظر عملی باید خود آمران به معروف، به معروف آراسته باشند تا دیگران به آن ها تأسی و پیروی نمایند و شرط دیگر نیز رعایت این امر است که احتمال تاثیر داده شود؛ یعنی طرف مقابل به حرف یا عمل ما ترتیب اثر بدهد، رعایت این شرط بیانگر آن است که اسلام انجام این واجب را در اختیار عقل و فکر و منطق بشری در هر عصر و زمان قرار داد تا تدبیر کنند که انجام این واجب به چه شکلی و با چه کیفیتی بهتر می شود به آن هدف متعالی که نابودی منکر و گسترش معروف است، دسترسی پیدا کنیم. لذا تامین مصالح عمومی با امر به معروف نیازمند تدبیر و سنجیدن امور است و از همه مهم تر باید تلاش شود تا بستر معروف گسترش یابد و بستر منکرات کاسته و بیش از حد به زبان و گفتن اکتفا نکنیم؛ زیرا قرآن و روایات و توصیه عالمان بزرگ اسلام، بر این مطلب گواه است که باید تلاش مؤمنین بیشتر بر تقویت و گسترش بستر معروف ونیز با بستر منکر هم مبارزه شود . تا جامعه ای آراسته به معروف شکل بگیرد.